آدما دو دسته میشن

وقتی ناخون از خیلی ته گوشه‌اش می‌شکنه، 

آدما دو دسته میشن، 

اونایی اون درد زیادشو تحمل می‌کُنن و با دندون، ناخون و یه کمی از گوشتشون رو می‌کَنن، 

اونایی که صبر می‌کُنن تا ناخونشون بلند بشه و بعدن کوتاهش کُنن، 

اما خب همیشه انقدر به این ور و اون ور گیر می‌کنه و شکستگی جلوتر میره و اذیت می‌کنه تا خودش خود به خود کنده میشه

این داستان آدم‌هاست و مدل دل کندنشون از رابطه‌های از دست رفتشون...

میشه یه درد رو انقدر با خودت بکشی و ببری و گیر کنی به این ور و اون ور تا خودش به هرحال یه روزی ازت کنده شه ..

میشه همون اول از ته کندش ..

آدما همیشه انقدرى که دوست دارن شجاع نیستن ..

مرآ_جان